Biologische voedselproductie wordt vaak geassocieerd met voedingsmiddelen van plantaardige oorsprong. De EU-wetgeving biedt echter ook gedetailleerde richtlijnen voor de productie van biologisch voedsel van dierlijke oorsprong. Vlees, vis, melk, eieren, honing en andere producten die van dergelijke dieren zijn verkregen, worden als biologisch beschouwd
Biologische dieren fokken en grootbrengen
Om als biologisch te kwalificeren, moeten dieren worden geboren en opgegroeid in een ecologisch beheerde omgeving. Het aantal dieren dat in dit gebied leeft, moet worden beperkt, zodat er voldoende bewegingsruimte en natuurlijk gedrag is, zoals verzorging en interactie met andere dieren. Door de veestapel te beperken, voorkomt een bedrijf ook problemen als overbegrazing, bodemerosie en vervuiling door de verspreiding van mest. Wanneer de tijd het toelaat, moeten dieren toegang hebben tot buitenruimtes. In gesloten toestand worden de isolatie, ventilatie, vochtigheid en temperatuur zorgvuldig gecontroleerd om ervoor te zorgen dat de dieren comfortabel zijn. Afzondering en terughoudendheid van dieren is niet toegestaan.
Eten
Net als in de conventionele landbouw geven jonge zoogdieren die op biologische boerderijen zijn grootgebracht, borstvoeding in de moedermelk. Bij het spenen bij zoogdieren, en bij alle ecologisch gefokte dieren, moet het dieet voldoen aan de regels voor de productie van biologisch voedsel en moet het voldoen aan de voedingsbehoeften van dieren gedurende hun hele leven. Om de voeding en immuniteit van dieren te verbeteren, kunnen sommige vitamines en mineralen met voedsel worden gemengd. Het gebruik van genetisch gemodificeerd voedsel is verboden.
Veterinaire behandeling
Bij het ecologisch fokken van dieren is het verboden antibiotica te gebruiken bij ziektepreventie, maar ze kunnen wel worden gebruikt om ziekten te behandelen en zo dierenleed te voorkomen. Voor de fokkerij moeten natuurlijke methoden worden gebruikt. In de fokkerij is kunstmatige inseminatie toegestaan, maar procedures zoals klonen en embryotransfer zijn verboden. Handelingen zoals het knippen van de staart, het knippen van tanden of snavels en het onthoornen zijn alleen toegestaan als dat nodig is voor het welzijn van het dier.
Aquacultuur
Gekweekte of aquacultuurvissen worden vaak beschouwd als een veiligere en duurzamere optie in vergelijking met wilde vis als middel om de biodiversiteit te behouden en overbevissing in de populatie wilde vis te verminderen.3,4 De algemene aanduiding van aquacultuur omvat ook weekdieren, krabben en zeewier. De richtlijnen voor oorsprong, reproductie, leefgebied en veterinaire praktijken zijn van toepassing op aquacultuur, net als alle andere vormen van biologische voedselproductie in de EU. Het ontwerp van de voorzieningen, de beplantingsdichtheid en de waterkwaliteit zijn vastgelegd in de wetgeving, zodat natuurlijk gedrag niet wordt aangetast. Het gebruik van hormonen voor groei of voortplanting is verboden. Vissen en andere dieren voeden zich met biologisch geteeld materiaal.
Bijenteelt
Bijen spelen een cruciale rol in de voedselproductie, daarom is het ondersteunen van netelroos belangrijk om de biodiversiteit te behouden.5 Om biologische honing te produceren, hebben bijen toegang nodig tot stuifmeel van biologische planten. Bijenkorven moeten ook worden gemaakt van natuurlijke materialen die veilig zijn voor het milieu. Bij het oogsten van was en honing aan het einde van het seizoen, moeten de kasten voldoende honingreserves hebben om de winter te overleven. Vernietiging van bijen op honingraten is niet toegestaan.
Uitdagingen
Het beheren en behandelen van gezondheidsgerelateerde problemen is een van de grootste uitdagingen voor biologische landbouwsystemen.6 Als ze bij elkaar zijn ondergebracht, vertonen dieren de neiging bepaalde schadelijke gedragingen te vertonen, zoals staartbijten bij varkens en veren bijten bij kippen. . Het ecologische systeem beperkt praktijken zoals het knippen van de staart en het snoeien van bekken om pijn te voorkomen, maar dit kan op zijn beurt op zijn beurt pijn veroorzaken bij dieren als er geen maatregelen worden genomen om schadelijk gedrag te voorkomen.
Dierenartsen maken zich zorgen over het behoud van antibioticabehandeling in geval van ziekte wanneer alternatieve remedies zijn mislukt.6 Dit kan leiden tot langdurig lijden voor het dier. Er moeten betere protocollen worden ontwikkeld, zodat biologische boeren weten wanneer ze een alternatieve behandeling moeten gebruiken en wanneer een conventionele behandeling om dierenwelzijn te waarborgen.7,8
Vanwege beperkingen op de voedingssupplementen die kunnen worden gebruikt, voldoet biologische voeding soms niet aan de voedingsbehoeften van dieren, vooral in gebieden met milieubeperkingen.9 Om dit te voorkomen, is het noodzakelijk om verbeterde voedingsstrategieën te ontwikkelen voor dieren die in het systeem zijn grootgebracht. ecologisch.
